5 maja 1504 – Stanisław Hozjusz urodził się w Krakowie w rodzinie zamożnych mieszczan Ulryka i Anny Hose.

​

1505-1519 – Wychowywał się w Wilnie. w wieku 15 lat chciał zostać dominikaninem.

​

1519-1520 – Studiował sztuki wyzwolone na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, zdobył stopień bakałarza, przeżył śmierć matki.

​

1520-1530 – Jako kleryk niższych święceń został wychowawcą i nauczycielem młodzieży na dworze biskupów krakowskich Jana Konarskiego i Piotra Tomickiego, rozwijał zainteresowania humanistyczne i poetyckie, otrzymał prebendy prepozyta wieluńskiego i kanonika wiślickiego.

​

1530-1535 – Wyjechał na studia do Bolonii i Padwy, obronił doktorat obojga praw, studiował również pisma Ojców Kościoła, po powrocie ze studiów przeżył śmierć ojca.

​

1536-1538 – Został sekretarzem biskupa płockiego, a wkrótce krakowskiego Jana Chojeńskiego, odpowiadał m.in. za organizację synodów prowincjalnych.

​

1538-1539 – Został sekretarzem podkanclerzego koronnego biskupa Samuela Maciejowskiego oraz sekretarzem królewskim odpowiedzialnym za sprawy pruskie, również kanonikiem warmińskim i kantorem.

​

1540 – Został kanonikiem krakowskim.

​

1541 – Otrzymał probostwo w Gołębiu.

​

1542 – Został kanonikiem sandomierskim.

​

1543 – Przyjął w marcu święcenia kapłańskie z rąk biskupa Samuela Maciejowskiego, prymicje odprawił w kościele św. Stanisława na Skałce, głosił Słowo Boże w parafii w Gołębiu, otrzymał nominację na wielkiego sekretarza kancelarii królewskiej.

​

1546 – Był członkiem komisji przygotowującej akta do kanonizacji św. Jacka Odrowąża, otrzymał probostwo w Radłowie rezygnując jednocześnie z parafii Gołąb.

​

1547 – Został scholastykiem skalbmierskim.

​

1549 – Nominowany biskupem chełmińskim zrezygnował z większości swoich prebend, został posłany przez króla Zygmunta II Augusta z ważną misją dyplomatyczną do cesarza Karola V i króla Ferdynanda I Habsburga.

​

1550-1551 – Przyjął święcenia biskupie i objął diecezję chełmińską, wspierał szkolnictwo katolickie, utrzymywał gimnazjum na dworze biskupim w Lubawie, osobiście nawracał mieszkańców Torunia sprzyjających nauce protestanckiej.

​

1551 – Nominowany został biskupem warmińskim i przewodniczącym sejmiku pruskiego, na synodzie piotrkowskim w polemice z Andrzejem Fryczem Modrzewskim przedstawił ortodoksyjne wyznanie wiary chrześcijańskiej, które stało się inspiracją do przygotowania rozszerzonego katechizmu pt. Chrześcijańskie wyznanie wiary katolickiej, w lipcu przybył na Warmię.

​

1552-1559 – Troszczył się o zachowanie wiary katolickiej w swojej diecezji i w Prusach Królewskich, w regionie szczególnie narażonym na wpływy reformacji protestanckiej, w Wielkim Poście 1553 r. osobiście nawracał mieszkańców Elbląga, przeniósł gimnazjum katolickie z Elbląga na swój dwór biskupi w Lidzbarku Warmińskim, angażował się w sprawy Kościoła polskiego, odbywał poselstwa w sprawach pruskich, wydał swój katechizm i kilka pism polemicznych chętnie czytanych i sprzyjających nawróceniom.

​

1559 – Na wezwanie papieża Pawła IV przybył do Rzymu by tu pracować nad reformą Kościoła.

​

1560-1561 – Nominowany przez papieża Piusa IV nuncjuszem apostolskim w Wiedniu z misją nakłonienia cesarza do wznowienia Soboru w Trydencie.

​

1561-1563 – Mianowany kardynałem i legatem papieskim przewodniczył ostatniej sesji Soboru Trydenckiego.

​

1564-1569 – Powrócił na Warmię, czuwał nad reformą Kościoła warmińskiego i polskiego w duchu Soboru Trydenckiego, stając się głównym autorytetem kościelnym w Królestwie Polskim, zasłużonym dla utrzymania katolicyzmu i więzi ze Stolicą Apostolską, sprowadził do Polski jezuitów, ufundował w Braniewie na Warmii pierwsze w Polsce seminarium duchowne oraz kolegium jezuickie.

​

1569 – Uczestniczył na sejmie lubelskim ratyfikującym nową unię między Polską a Litwą, wezwany ponownie do Rzymu służył Kościołowi powszechnemu pracując w Kolegium Kardynalskim i kilku kongregacjach, jako poseł królewski uczestniczył w staraniach dyplomatycznych dworu polskiego o odzyskanie spadku po królowej Bonie.

​

1572 – Papież Grzegorz XIII powierzył kard. Hozjuszowi wysoki urząd penitencjarza wielkiego udzielającego dyspens, rozgrzeszeń i innych łask zastrzeżonych Stolicy Apostolskiej, nadzorując kościelne odpusty kard. Hozjusz odpowiedzialny był także za organizację roku jubileuszowego 1575.

​

1578 – Słynący z dobroczynności i hojności, a szczególnie troski o najbiedniejszych Sługa Boży ufundował kościół i hospicjum dla pielgrzymów polskich w Rzymie przy via Botteghe Oscure.

​

5 sierpnia 1579 – Po ciężkiej chorobie kard. Hozjusz zmarł w opinii świętości w Capranica niedaleko Rzymu na terenie dzisiejszej diecezji Civita Castellana, pochowany został w Rzymie w Bazylice Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu, miejsce pochówku upamiętnione zostało ozdobnym epitafium nagrobnym z XVI w., usytuowane jest po prawej stronie prezbiterium.

​